Narodowy Monte de Piedad świętuje swoje 250-lecie wystawą „Jednoczesność”

▲ Wzajemna obecność wiecznych czasów , powstający mural Arnaldo Coena na patio Tezontle w siedzibie NMP. Zdjęcie dzięki uprzejmości National Monte de Piedad

Wesołych MacMasterów

Gazeta La JornadaŚroda, 26 lutego 2025 r., s. 2

Nacional Monte de Piedad (NMP) obchodzi swoje 250. urodziny w oparciu o ideę pomocy Meksykanów Meksykanom, aby uczcić dziedzictwo i tradycję instytucji finansowej, a także wykorzystując sztukę jako środek przekazu historii tej instytucji finansowej.

Wczoraj zainaugurowano Simultaneidad , zbiorową wystawę, na którą zaproszono 10 artystów, aby brali udział w projekcie lub stworzyli dzieło sztuki w oparciu o przedmioty znajdujące się w magazynach NMP. Ponadto malarz Arnaldo Coen wykonał pierwszą kreskę na muralu Wzajemna obecność czasów wiecznych , który zostanie namalowany w Patio Tezontle.

Zaprezentowano również 12 fragmentów muralu „Meksykanie pomagają Meksykanom” , autorstwa malarza z Chiapas Ericka Tzucumo, namalowanych w dwóch innych przestrzeniach budynku siedziby instytucji.

Kolejną odsłoniętą pracą była instalacja wibracji dźwiękowej Prosperity and Abundance (Dobrobyt i obfitość) , autorstwa Tanii Candiani, która odzwierciedla nieustanny ruch energii przekazywanych przez NMP, zgodnie ze swoją misją solidarności i wsparcia finansowego.

Wyboru artystów biorących udział w Simultaneidad dokonał komitet w składzie: Lourdes Sosa, Bruno Newman, Rafael Micha, Natalia Herrera, Brett Schultz i Andrés Medina. Twórcami są Betsabeé Romero, Laura Rosete, Chavis Marmol, Débora Delmar, Marcos Rountree, Edgar Orlaineta, Cisco Jiménez, Zoveck Estudio – którego gitara jest efektem współpracy Sonii Romero i Julio Carrasco – Jorge Cejudo i Éramos Tantos – przestrzeń innowacji graficznych i audiowizualnych założona przez Manuela i Christiana Cañibe.

Betsabeé Romero interweniowała za pomocą roweru, Cisco Jiménez zaczął od maszyny tnącej, aby stworzyć dzieło Basamento , a praca Commitment autorstwa Débory Delmar składa się z sześciu małych skrzynek zabezpieczających ustawionych w poziomej linii. Kuratorem wystawy Simultaneity jest Guillermo Santamarina.

Punktem wyjścia dla obchodów jest historia zapisana wysiłkami milionów Meksykanów niosących pomoc Meksykanom. Dwa i pół wieku temu Pedro Romero de Terreros, człowiek z wizją i głębokim zaangażowaniem społecznym, założył NMP z jasną misją: udzielać wsparcia potrzebującym za pośrednictwem pożyczek lombardowych. Cel ten pozostaje niezmienny 250 lat później, zawsze zachowując swoją istotę bycia filarem solidarności, zaufania i nadziei dla milionów rodzin w Meksyku. Organizacja ma ponad 300 oddziałów w całym kraju, dysponuje nowymi narzędziami cyfrowymi i zespołem oddanych współpracowników . Taką informację przekazała instytucja w przesłaniu.

W ramach obchodów odbyła się dyskusja, w trakcie której David Coto, w imieniu NMP, zadał serię pytań właścicielce galerii Lourdes Sosie oraz kuratorowi i artyście Guillermo Santamarinie. Na pytanie , jaką rolę odgrywa sztuka w budowaniu pamięci historycznej Meksyku i w jaki sposób przyczynia się ona do podtrzymywania przy życiu instytucji takich jak NMP? Santamarina podkreślił, że sztuka jest kręgosłupem nie tylko wielkiego zjawiska kultury, spotkania społecznego i rozwoju języka, ale jest także przyczyną solidarności, potwierdzeniem humanizmu. Ciekawe, że w tym ogromnym procesie, który jest jednocześnie sposobem na stawanie się lepszymi ludźmi, uczestniczą instytucje, i to nie tylko rządowe.

Sosa stwierdził, że sztuka jako koncepcja i praktyka powinna być dostępna dla wszystkich ludzi . Zgodził się, że sztuka przekracza wszelkie granice. Ta współpraca między inicjatywą prywatną, sztuką i instytucjami publicznymi w pewien sposób przyczynia się do demokratyzacji sztuki na szerszą skalę .

Wydarzenie miało miejsce na centralnym dziedzińcu budynku, pod witrażem Versión celeste , wykonanym przez Vicente Rojo w 2019 r. Na pytanie , w jaki sposób kuratorska narracja tej uroczystości została zaprojektowana tak, aby odzwierciedlała związek między historycznym dziedzictwem NMP a dniem dzisiejszym, Santamarina odniósł się do połączenia czasów, „od najodleglejszych do tego (witrażu Rojo), jednego z najbardziej uderzających i aktualnych dzieł współczesnej kultury. Dzieła Vicentego Rojo oświetlają i obejmują wszystkie te czasy.

„Ten symbol czasu, który łączy się z teraźniejszością, jest obecny w całej instalacji wystawy Simultaneity. ”

Dla Sosy jednym z największych wyzwań, jakie wynikły ze współpracy świata sztuki ze światem instytucji, jest potrzeba znalezienia równowagi między misją filantropijną , w tym przypadku NMP, a wizją sztuki.

Rozpoczynając pracę nad swoim nowym muralem, Coen powiedział: To pierwszy krok w ramach gigantycznego zobowiązania i mam nadzieję, że uda mi się je przetrwać. Z dumą podejmuję się tej gry w przestrzeni i czasie. Intencją namalowania tego dzieła jest ćwiczenie wolności. Wolność nie tylko artysty, ale i widza, który wzbogaca dzieło .

▲ Producentka Berenice González, aktorka Mariana Villegas, reżyserka Mariana Giménez, producentka Irene Azuela i aktorka Paula Watson, sztuki, której premiera odbędzie się w piątek w Shakespeare Forum. Zdjęcie dzięki uprzejmości produkcji

Wesołych MacMasterów

Gazeta La Jornada, środa, 26 lutego 2025 r., s. 3

Macierzyństwo jest głównym tematem sztuki Casas vacías , wyreżyserowanej przez Marianę Giménez Videlę, której premiera odbędzie się w piątek w Foro Shakespeare. Oparta na powieści o tym samym tytule autorstwa Brendy Navarro (Meksyk, 1982), wydanej w 2019 roku przez Sexto Piso, produkcja oferuje nietradycyjne, wręcz surowe i bolesne spojrzenie, ponieważ mówi także o nie-macierzyństwie; wszystkie aspekty bycia kobietą.

Jeśli chodzi o tę koncepcję, rzeczy zazwyczaj są rozmieszczone na dwa sposoby: czarne i białe, a pośrodku nie ma nic , powiedział Giménez Videla na konferencji prasowej. Istnieją jednak nakazy narzucone przez społeczeństwo, jest też wiele ciemnych miejsc, o których się nie mówi . Macierzyństwo jest, ogólnie rzecz biorąc, wyjątkowym doświadczeniem, każda kobieta przeżywa je w inny sposób. Co się jednak dzieje, kiedy matka traci dziecko, bo znika ono na placu zabaw, a ono zostaje wychowane przez inną matkę jak jej własne?

Ponieważ teatr jest sferą rzeczy niemożliwych, możemy wymyślać światy, jakie sobie wyobrażamy – kontynuował Giménez Videla. Inscenizacja jest ponadto konstrukcją, więc z udziałem dwóch aktorek mogą się zdarzyć rzeczy, które nie mają miejsca w powieści. Innymi słowy, obie matki spotykają się i poprzez narażenie swych ciał na niebezpieczeństwo nawiązują między sobą intymność i interakcję, która nie występuje w powieści . Jak powiedziała Irene Azuela, która wraz z Berenice González jest producentem, to było jedno z marzeń związanych z wystawieniem sztuki.

Projekt zrodził się z lektury powieści przez producentów. Lektura tekstu Brendy była jak konfrontacja z wieloma pytaniami, które poruszyły mnie wewnętrznie. Pytania związane z tymi wyjątkowymi schematami, które nagle uważamy za konieczne, jako kobiety. Jak zauważyła Azuela , jeśli literatura daje głos tym postaciom i historiom, to teatr oddaje głos ciału .

Miejsce niewygodne i potrzebne

Producenci wysłali powieść Giménezowi Videli, który długo nie odpowiadał, bo stwierdził, że jest ona tak trudna, że ​​nie był w stanie jej dokończyć. W końcu zgodził się na przejażdżkę . Reżyserka przyznała, że ​​trudno jej było czytać tę sztukę, ponieważ „zaczyna się w niewygodnym, ale koniecznym miejscu. „To, co Empty Houses próbuje powiedzieć, jest pilne”.

Jedyne dwie role grają aktorki Paula Watson i Mariana Villegas. W powieści jest wiele postaci, które wcale się nie pojawiają, choć istnieją pewne echa, które cały czas ze sobą współdziałają, wprawiając tę ​​machinę w ruch – ostrzegał Giménez Videla. Matki te również nie mają imion, ponieważ reprezentują wszystkie kobiety . Adaptację teatralną przygotował Humberto Pérez Mortera.

Paula Watson gra biologiczną matkę , która z trudem radzi sobie z macierzyństwem, a następnie traci syna. Dla aktorki jest to praca bardzo ryzykowna, nie tylko ze względu na zadawane pytania, ale także ze względu na to, co proponujemy w zakresie zarządzania częściowego i relacyjnego; na przykład, co to znaczy być córką . To bardzo zmysłowe i emocjonalne przeżycie. To jest powieść; Jednocześnie jednak tworzymy wszechświaty, które nie są posłuszne tylko słowu, ale ciału i jego możliwościom relacyjnym. Podoba mi się w tym tekście to, że nie próbuje on niczego rozwiązywać, ale raczej otwiera czytelnikowi wszelkie możliwości refleksji nad tematem .

Niebiologiczna matka opiekuje się Marianą Villegas: w wielu momentach utożsamiam się z nią, jest to niemal kopia życia, chociaż w innych momentach dręczy mnie myśl, że nakaz bycia kobietą może prowadzić do bardzo brutalnych i niezrozumiałych miejsc. Sztuka jest bardzo wierna uczuciom wywołanym przez powieść .

Watson kontynuowała: Moja bohaterka również wypełnia nakaz z dzieciństwa, by być kobietą, wyjść za mąż, zajmować się domem itd. Lubię papier, bo jest dość niewygodny. Ma to trochę wspólnego z amoralizmem, w tym sensie, co się dzieje, jeśli nie chcesz być matką, a nią jesteś. Zaginięcie syna pogrąża ją w absolutnym smutku i apatii .

Spektakl „Empty Houses” będzie miał sezon od tego piątku do 13 kwietnia w Shakespeare Forum (Zamora 7, dzielnica Condesa) i potrwa 100 minut; Spektakle odbędą się w piątek o godzinie 20:30; W soboty o godz. 18:00 i 20:30, a w niedziele o godz. 18:00.

AFP

Gazeta La Jornada, środa, 26 lutego 2025 r., s. 3

Londyn. Dahlia de la Cerda znalazła się wśród 13 finalistów Międzynarodowej Nagrody Bookera 2025, brytyjskiego konkursu literackiego, w którym nagradzane są dzieła pisarzy z innego kraju, przetłumaczone na język angielski – ogłosili wczoraj organizatorzy.

Autorka, urodzona w Aguascalientes 39 lat temu, została wybrana z pierwszej listy 13 finalistów, która zostanie zmniejszona do sześciu 8 kwietnia, za pracę Perras de reserva , opublikowaną w 2019 roku i przetłumaczoną na język angielski przez Julię Sanches i Heather Clary jako Reservoir bitches .

Jury, które oceniło wybór 154 prac zgłoszonych przez wydawców i opublikowanych w Wielkiej Brytanii w okresie od 1 maja 2024 r. do 30 kwietnia 2025 r., umieściło na pierwszej liście finalistów również autorów z Palestyny, Danii, Rumunii, Szwajcarii, Włoch, Indii, Surinamu, Japonii (2) i Francji (3).

Powieść Dahlii de la Cerda opowiada o życiu 13 kobiet, które walczą o odnalezienie swojej tożsamości pośród marginalizacji.

Zbiór powiązanych ze sobą opowieści o współczesnych Meksykankach. Niezwykle zabawna, a jednocześnie śmiertelnie poważna, powieść ta trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony – tak wyjaśniło jury w oświadczeniu ogłaszającym wczoraj pierwszych finalistów.

Nagroda, której zwycięzca zostanie ogłoszony 20 maja podczas ceremonii w londyńskim muzeum Tate Modern, obejmuje nagrodę pieniężną w wysokości 50 tysięcy funtów (1,3 miliona pesos), która zostanie podzielona po równo między zwycięskiego autora i tłumacza jego dzieła.

Nagroda Bookera, przyznawana od 2005 r., nie wyłoniła jeszcze laureata w języku hiszpańskim ani portugalskim.

W edycji 2024 zwyciężyła Niemka Jenny Erpenbeck, a wśród sześciu finalistów znalazła się Argentynka Selva Almada.